De eerste dagen in Suriname; verkennen

Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver. Ons vertrek richting Suriname. Om zes uur in de ochtend stapten we in de auto richting Schiphol. Hier hadden we ook met Ilse haar familie afgesproken. Op Schiphol gelijk maar door naar de incheck, dit was nog even een spannend momentje, want één van de koffers was te zwaar. Na wat spullen anders te hebben verdeeld, mocht gelukkig alles toch mee. Na het inchecken gingen we dan toch ons familie een laatste dikke knuffel geven en daar gingen we dan richting ons vliegtuig. We hadden een rechtstreekse vlucht naar Suriname. De vlucht duurde 9 uur, maar de tijd vloog zo voorbij en werd gevuld met slapen, filmpje kijken en eten. Rond kwart over drie Surinaamse tijd gingen we landen. Hier in Suriname is het 5 uur vroeger dan in Nederland, dus eigenlijk was het al kwart over acht s ’avonds. De paspoortcontrole duurde hier vrij lang en toen viel de stroom ook nog eens uit door een dikke regen- en onweerbui. Onze paspoorten zijn dus maar in het donker gecontroleerd. Na de paspoortcontrole in het donker op zoek naar onze koffer, maar die waren zo gevonden. Na even wachten konden we in het busje stappen dat ons naar onze slaapplek brengen zou. Dit ritje duurde ongeveer anderhalf uur en onderweg zagen we vooral veel groen en veel gebouwtjes met achterstallig onderhoud. De taxichauffeur vertelde over de verschillende wijken in Paramaribo, hierdoor kwamen we er achter dat we in een elitewijk woonden. We wonen dus in een mooi veilig buurtje. Bij ons appartement wachtte Eddy op ons. Dit is de neef van de huisbaas. Hij overhandigde ons de sleutels en liet ons het huis zien. Hij vertelde dat er op het balkon een gat in het dak zit, waardoor er vleermuizen in ons dak verblijven. Dat zijn dus nu ons huisdiertje en volgens Eddy hoefden we hier niet bang voor te zijn. Nadat Eddy was vertrokken, zijn we vrij vlot ons bed ingedoken.
Om zes uur in de ochtend waren we al weer klaarwakker. We zijn de dag begonnen met een rondje hardlopen, zo konden we de wijk ook mooi een beetje verkennen. Poeh het is hier sowieso al zweten geblazen, maar na het hardlopen was het echt niet normaal. Na een lekker koude douche (we hebben geen warm water) zijn we lopend richting het centrum vertrokken. Hier hebben we ongeveer 2 uur overgedaan, inclusief een stop bij de KFC om ons vochtgehalte weer wat op te hogen en te kijken op onze kaart waar we eigenlijk waren. Tijdens ons tochtje naar het centrum werd er constant naar ons getoeterd, gezwaaid, gefloten en gepssst door de lokale mannen. Wat dichter in het centrum waren er ook een aantal drukke kruispunten, hier stonden gewoon een aantal mannen kranten uit te delen tussen de wachtende auto’s. Na wat rond lopen in het centrum, hebben we een plekje op gezocht waar wifi aanwezig was en we wat konden eten en drinken. Hier hebben we een poosje gezeten en het thuisfront even laten horen dat we goed aangekomen waren. Om twee uur hadden we een afspraak met Tjitra, dit is ons contactpersoon voor de organisatie waarbij wij onze stageplek geregeld hebben. We moesten hiervoor op de Verdistraat zijn. We hadden deze straat de avond ervoor al even opgezocht op onze kaart, dus we wisten waar we ongeveer moesten zijn. Toch liepen we eerst een stukje verkeerd, maar na weer een klein uurtje lopen, hebben we het toch gevonden. Via Tjitra konden we gelijk even fietsen regelen. Volgens haar konden we het beste weer terug fietsen via de ringweg. Alleen onze huisbaas had ons in Nederland verteld dat we absoluut niet konden fietsen op de ringweg, omdat dit levensgevaarlijk zou zijn. We zijn toch maar via de ringweg gegaan, door de een lekker verkoelende regenbui. Levensgevaarlijk vonden wij het niet, maar de auto’s reden toch wel vrij hard dicht bij jou langs.. Weer veilig in ons appartement zijn we begonnen met het schoonmaken van het gehele appartement, aangezien het allemaal nogal muf rook. Op een gegeven moment viel de stroom weer uit en hadden we dus ook geen water meer. Het bleek dat er een jongentje met z’n vlieger tegen de elektriciteitsdraden aan had gezeten. De elektriciteit draden hangen gewoon van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Vanaf elke lantaarnpaal gaan er verschillende draden naar verschillende huizen. Rond zeven uur in de avond wordt het hier al donker, dus zijn we toen maar met onze zaklampen en muggengel buiten op ons balkon gaan zitten.
Zaterdag waren we weer rond zes uur wakker. Ook deze ochtend gingen we even een blokje te hardlopen, dit keer gingen we een stukje verder. We waren ook iets later vertrokken, waardoor het eigenlijk al te warm was. Om acht uur staat de zon hier namelijk al hoog in de lucht. Na het hardlopen hebben we het schoonmaken maar even afgemaakt. In de namiddag zijn we nog even een stukje gaan fietsen. We zouden eigenlijk naar de blokker fietsen, maar dit was te ver, aangezien het ook al bijna donker werd. In het donker fietsen wordt ons heel erg afgeraden, dus doen we dat ook maar niet. Tijdens het fietsen kwamen we toevallig langs de straat van onze stageplaats, weten we ook weer waar die is.
Onze onderburen heten Lydia en Wantje. Hier zijn we s’avonds bij gaan zitten. Immanuel was daar ook, dat is hun schoonzoon. Wij wouden graag op stap deze avond en hij wou wel mee. We gingen eerst met hem Enrico nog ophalen (zijn vriend, dus de zoon van Lydia) en Lorenzo, een neef van Enrico. Nog even een borreltje gedaan bij Lydia en Wantje. We drinken tot nu toe vooral bacardi. Dit is niet eens zo duur. Een fles bacardi kost ongeveer 40 srd, dat is een kleine 10 euro. Samen met Immanuel, Enrico en Lorenzo gingen we naar de discotheek zsa zsa zsu. Het uitgaan hier lijkt wel een beetje op het uitgaan in Nederland. Er zijn alleen wel veel meer jongens op de dansvloer te vinden. Het uitgaansleven zit ook niet gecentreerd op één plek, zoals je vaak ziet in NL, maar het is allemaal ver uit elkaar, verspreid over de stad. We hebben deze avond vooral veel gedanst. Volgens Immanuel werden we wel een beetje lastig gevallen door de jongens, maar dat viel ons zelf eigenlijk best mee. We hadden het erger verwacht. Rond vijf uur zijn we weer in de auto gestapt. We reden opeens over de DRS. J.A. Wijdenbosch brug. Dat is echt een hele grote brug, waarmee je de Surinamerivier oversteekt. Je verlaat Paramaribo dan en gaat richting het district Commenwijne. Wij dachten echt huh? Gaan we niet naar huis? Waar gaan we dan wel heen? Na ongeveer een half uurtje rijden stopten we ergens langs de weg. We waren in Nieuw Amsterdam. Hier was die avond een festival geweest, maar dat was nu afgelopen. We gingen op een steiger aan de Surinamerivier zitten. Hier had je echt een mooi uitzicht, we hebben hier gezeten en gekeken naar de zonsopgang. Daarna zijn we nog een rondje gereden om het fort van Nieuw Amsterdam, dit werd vroeger gebruikt bij de slavernij. Rond half acht in de ochtend waren we dan weer bij ons appartement en zijn we ons bed nog even in gedoken.

Het was alleen veels te warm om te slapen, dus we waren er ook zo weer uit. In de middag zijn we naar de Hermitage Mall gefietst. Dit is een heel groot winkelcentrum waar ook je ook gratis kunt internetten. Dus wij hadden de tassen met laptoppen mee. Het is een klein half uurtje fietsen maar in de hete zon was dit nog best pittig. Daar aangekomen bleek dat het pas om vier uur open ging en het was net een uur geweest. De MAC bleek wel al open te zijn, dus hier hebben we ons geïnstalleerd met een ijsje, de laptoppen en mobiels. We hebben hier zo’n dik twee uur gezeten en voor het eerst geskyped met thuis. Toen we weer terug waren, hebben we gelijk de bikini aangedaan, onder de douche door gelopen en zijn we in de zon gaan liggen. De onderburen kwamen thuis met een zak vol dode leguanen. Deze gingen ze ontleden; huid, pootjes, kop en staart er af. De ingewanden eruit en de eieren eruit. In de dode leguanen zaten nog eieren en die eten ze dan ook op. Ilse en ik hebben ook allebei nog een pootje afgesneden. Na het ontleden werd de leguaan bereid. Dit werd gedaan met o.a. peper, kerrie, zout, knoflook, soepgroenten en ui. Het bereiden van dit maal nam de hele avond in beslag. Er kwam allemaal familie van Lydia en Wantje langs om mee te helpen en mee te eten. Immanuel en Lorenzo waren er weer. Verder was er nog een oom Mario. Nog een zoon van Lydia, Bennie, met zijn vrouw (Jacqueline?) en hun baby. Later kwam er nog een man, maar geen idee hoe hij heet. Ze spraken onderling vaak sranangtongo, hier verstaan wij echt helemaal niks van. We zijn dus maar een schriftje bij gaan houden met sranangtongo woorden. Alleen in augustus en september mag er gejaagd worden op leguaan. Het is voor de Surinamers dus ook best bijzonder eten. Wij mochten ook mee eten. Het was ook nog eens best lekker. Het vlees was wel erg heet, door de pepers. Er zaten ook nog allemaal botten in het vlees, maar het was dan ook de bedoeling dat je het met je handen oppeuzelde. De eieren kon je eten door in het velletje een gat te bijten. Door dit gat moest je het ei eruit zuigen. Ook de eieren waren best lekker! Nadat we nog even gezeten hadden, gingen we met brandende lippen ons bed op zoeken.

Tot nu toe vermaken we ons hier dus prima! De onderburen willen ons wel van alles laten zien, wat natuurlijk erg leuk is. Volgende weekend gaan we met hun naar het binnenland, we zullen dan ook voor het eerst in een hangmat slapen. De hangmatten gaan we deze week samen met Lydia aanschaffen. We hebben nu al weer heel veel zin in volgend weekend en we zijn benieuwd naar wat we deze week verder allemaal nog gaan mee maken.

Liefs Trienke